Kippenleed

Veel mensen op deze wereld eten geen vlees. Meestal omdat ze geen geld hebben voor een luxe stukje vlees maar ook omdat ze ziek worden van vlees of er uitslag van krijgen (onvrijwillige vegetariër). Ook zijn er veel mensen die geen vlees eten vanwege geloofsovertuigingen (vrijwillige vegetariër). Bepaalde godsdiensten verbieden bijvoorbeeld het eten van onreine varkens of heilige koeien. En zo bestaan er ook mensen die geen godsdienst aanhangen maar geen vlees eten omdat ze geloven dat de mens niet verheven is boven de natuur (ecologisten) of omdat ze medelijden hebben met de dieren die door ons worden opgefokt om vervolgens te worden geslacht en opgegeten.

Naast bovengenoemde vegetariërs bestaan er de carnivoren. Ook hier weer onder te verdelen in twee categorieën: De mensen die gewetenloos vlees eten, gewoon omdat ze het lekker vinden (vrijwillige carnivoor). En de mensen die vlees eten omdat ze het zo lekker vinden maar hierbij last hebben van hun geweten en zich gewoonweg niet kunnen beheersen (onvrijwillige carnivoor). Hun vlees is zwakker dan de wil.

Tot de laatste categorie behoor ikzelf. Graag zou ik een nobele vegetariër willen zijn die haar ondergoed bij de HEMA kan kopen zonder te worden verleid door de geur van overheerlijke rookworsten. Je kunt dit vermijden door te emigreren naar Frankrijk, waar ze geen HEMA hebben, maar daar hebben ze wel weer andere verleidelijke worsten. (Met uitzondering van de andouillette dan natuurlijk. Na het eten van dit worstje wordt zelfs ik spontaan vegetariër…)

Liedje over onvrijwillig vlees eten (skik - dreuge worst):

http://www.youtube.com/watch?v=rv8tztqR0f0

Kansloos probeer ik altijd argumenten te bedenken waarom ecologisten geen gelijk hebben. Hoe absoluut moet je gaan met de stelling dat de mens niet verheven is boven de natuur? Laat ik de natuur zijn gang gaan en mijn spruiten in januari opeten door rupsen of verwijder ik deze? Moeten we ingrijpen wanneer iemand doodziek is van een bacterie of laten we de zieke op natuurlijke wijze strijden tot de dood erop volgt?

Wat te doen met deze rupsen?

Ook kun je je afvragen hoe ver je moet gaan met het bestrijden van dierenleed. Ga je op de bres voor de antilopen op de Afrikaanse savanne die bedreigd worden door een leeuw en een gruwelijke dood worden ingejaagd? En red je een zebra met een gebroken poot van de hongerdood?

Wanneer ik in mijn groentetuin rondloop en naar natuurfilms kijk, besef ik hoe wreed de natuur eigenlijk is. Vaak is het eten of gegeten worden. Zo is het ook met de mens. Een mens eet nu eenmaal graag vlees. Maar dat bekent niet dat hij op wrede wijze met andere beesten moet omgaan. Dit is geen reden voor verschijnselen als plofkippen, legbatterijen, snavelbranden, onverdoofd castreren, enz. In een film over het bijzondere leven van Temple Grandin, een autistische briljante ethologe, werd dit mooi verwoord in het zinnetje:

‘Nature is cruel, but we don't have to be '. 




Daarom noem ik mij een humanistische carnivoor. Ik probeer zoveel mogelijk vlees en zuivelproducten te eten waarvan ik weet dat de dieren een humaan leven hebben gehad en de veehouders ook.

Voor rundvlees en melk is dat geen moeite op onze melkveehouderij en in een eerder blog heb ik wel eens verteld over onze varkens. Zorgeloos kan ik dit rund- en varkensvlees eten. Op ons bedrijf hebben de dieren naar mijn mening een goed leven gehad en weet ik dat hun verzorgers zo af en toe ook hun gelukkige momenten hebben. Het enige wat nog ontbrak op onze boerderij waren kippen. Deze had ik dan als overtuigd humanistisch carnivoor op mijn verjaardagslijstje staan afgelopen jaar.

Guus spande zich vervolgens enorm in en bestelde via internet een mooi kippenhok. En omdat hij weet dat ik van klussen houd, mocht ik deze zelf in elkaar timmeren op mijn verjaardag. De palen van de afrastering voor de ren werden door een goede vriend in de grond geslagen en de afrastering zelf werd aangebracht door familie. Zes weken later kwamen uiteindelijk de kippen. Gekocht door een zus van Guus die vond dat ik nu wel lang genoeg had gewacht op mijn verjaardagskado.

Het waren vier mooie exemplaren. Twee bruine en twee zwarte. Ze leken het erg naar hun zin te hebben in hun nieuwe onderkomen en ook ik had het naar mijn zin. Niets geeft meer inzicht dan het aanschouwen van rondscharrelende kippen.

Ook Rocco werd aangetrokken tot de kippen. Uren heeft hij tijdens de melkbeurten in de ren gezeten met een kip op schoot. Totdat hij mij tijdens een avondmelkbeurt bij zich riep. Er was een kip dood. Per ongeluk te hard geknuffeld, bleek later. Rocco was natuurlijk enorm geschrokken en ik sprak hem bestraffend toe: 
De natuur is wreed maar dat betekent niet dat jij dat ook moet zijn!?!

geluk

We moesten het dus voortaan doen met drie kippen. Die zich inmiddels zo vrij voelden dat ze ook buiten de ren rondscharrelden. Het was een mooi gezicht die drie kippen elke ochtend, nadat ze ieder een ei hadden gelegd, al kakelend met grote passen over het erf te zien stappen ondertussen scharrelend naar jonge groene blaadjes en wormen. 's Avonds keerden ze trouw terug naar hun hok dat bescherming bood tegen sluwe vossen en wrede hermelijntjes.

Aan dit alles kwam een einde tijdens een kort verblijf in Parijs. Gedurende onze driedaagse afwezigheid zag onze hond Jacko de kans schoon twee kippen in de nek te grijpen. Het erge was dat ze de kippen geeneens had opgegeten maar slechts had gedood voor de lol. Twee dagen heb ik de hond niet aangekeken of geaaid. Ook heb ik haar bestraffend toegesproken: 
De natuur is wreed maar dat betekent niet dat een gedomesticeerde hond als jij dat ook mag zijn!

Jacko toch!

De overgebleven kip was natuurlijk enorm getraumatiseerd. Van de leg en twee weken lang heeft ze zich verscholen in haar veel te grote lege hok. Totdat ik op een ochtend maar liefst twee vers gelegde eieren vond. Ook durfde ze haar hok weer uit en rond te scharrelen in de ren. Een dag later ging het zelfs weer zo goed met haar dat ze de ren uit sprong en als vanouds weer fladderde over het erf en de weilanden. Met grote parmantige stappen scharrelde ze haar blaadjes en wormen bij elkaar...

Dat is het laatste beeld dat ik van haar heb. Waarschijnlijk is haar iets natuurlijk wreeds overkomen. Maar gelukkig ben ik een mens en bedenk me dus dat ze vast op reis is. De wereld ontdekken en mooie hanen ontmoeten. Of nog beter: ze scharrelt wat rond in de kippenhemel en kakelt samen met haar vriendinnen van vroeger...