Afgelopen zomer raakte ik helaas
geblesseerd aan mijn schouder. Ik stapte in de auto en in een onoplettende bui stootte
ik mijn schouder tegen de punt van de autodeur. Ik wist dat je van
zwemmen, hooischeppen en mestschuiven brede schouders krijgt maar dat dit tijdens
een onbewaakt moment tot zoveel pijn zou kunnen leiden, had ik niet kunnen
voorstellen. Een overall aantrekken werd een pijnlijke bezigheid, haren wassen
lukte niet meer en zelfs ’s nachts kon ik geen positie vinden waarbij ik mijn
schouder niet voelde bonzen. Ook niet wanneer ik diep in de nacht uiteindelijk
in een onrustige slaap viel en ik reuze grote punten van autodeuren in mijn
schouder voelde prikken.
Daarnaast droomde ik ook nog eens van
onze koeien want die waren de laatste tijd helaas ook al niet in vorm. Dit
uitte zich niet in zieke koeien maar in een hoog celgetal in de melk, wat duidt
op een verlaagde weerstand van de gezondheid van de koeien. Nader onderzoek
wees uit dat er koeien besmet waren met een zeer besmettelijke Staphylococcus Aureus
bacterie. Een bacterie die voornamelijk tijdens het melken wordt overgedragen
op andere koeien. Op dat moment is het dan niet zo handig dat je maar één apparaat
(melkrobot) hebt die alle koeien melkt. Al snel waren er erg veel koeien met
een hoog celgetal en dus een lage weerstand en die een slechte kwaliteit melk
leverden.
Deze periode raakte ik niet alleen
lichamelijk maar ook nog eens mentaal geblesseerd. Ongemerkt doorliep ik een
proces van blessure- en traumaverwerking:
Ontkenning:
Na de botsing met de autodeur nam ik mij
voor een weekje rust te nemen. Niet naar het zwembad gaan en het dagelijks werk
zoveel mogelijk met mijn linkerarm doen. Daarna zou ik mijn zwemritme weer oppakken,
weer proberen persoonlijke records te verbreken en twee weken later bij mijn broer
in Zwitserland uitgerust het Lac de Neuchatel overzwemmen.
De koeien die een slechte melkkwaliteit
leverden, werden wat eerder droog gezet dan gepland (=met zwangerschapsverlof
gestuurd) en het probleem zou zo zijn opgelost.
Woede:
Niets van dit alles dus. Nadat ik een
weekje had gerust en nog steeds pijn had in mijn schouder, moest en zou ik een
duik maken in het zwembad. Anders zou mijn conditie er onder lijden en het
maanden duren voordat ik weer in vorm was. Die pijn zou ik wel wegzwemmen. Die
pijn ging inderdaad weg maar maakte plaats voor een nog veel heviger pijn. Stom!
Ik werd boos op mij lichaam: Mijn slappe lichaam die me weer eens in de steek liet
en de pijn in de schouder die veel te langzaam minder werd.
Ook had ik er spijt van dat we de oude
melkstal hadden verkocht en vond ik de investering in de melkrobot maar een
grote vergissing: de lijst met koeien die slechte melk leverden werd alleen
maar langer en langer. Ondanks dat we nog een paar koeien droogzetten, zelfs een
paar koeien verkochten, het ontsmettingsmiddel van de robot veranderden, de
koeien probeerden nog langer buiten te houden en we nog vaker de ligboxen van
de koeien schoonmaakten. Het leek allemaal tot niets te leiden en ik dacht stiekem
aan een leven na ‘boerin in Frankrijk’.
Onderhandelen
Ach, dat Lac in Zwitserland zou er voorlopig
wel blijven liggen en ik zou het meer ook volgend jaar of het jaar erna kunnen
overzwemmen. Gelukkig kon ik nog wel fietsen en wanneer ik het zwemmen over een
maand of twee maanden weer zou hervatten zouden 40 baantjes in plaats van minimaal
80 baantjes per training zwemmen ook wel voldoende zijn.
Tja, die koeien. Beter rigoureus het
probleem aanpakken dan blijven aanmodderen werd het motto. De lange lijst met
koeien die slechte melk gaven werd ingekort door deze koeien rigoureus te
verkopen of droog te zetten. Hierdoor melkten we bijna twintig koeien minder
dan twee maanden eerder.
Depressie
Van fietsen wanneer je eigenlijk wilt
zwemmen, wordt je niet gelukkig, ook al doe je nog zo je best. En wanneer
zoonlief zwemles heeft, is het erg moeilijk niet verbitterd en gefrustreerd aan
de kant te zitten. Ik zie zelfs mensen met het meest onsportieve lichaam
baantjes trekken terwijl ik als een muurbloempje aan de kant zit.
Wanneer wij het minst aantal koeien
ooit melken, lijkt de melkprijs zijn toppunt te bereiken. Als toetje krijgen we
ook nog eens een brief of we niet snel wat aan de kwaliteit van onze melk
willen doen omdat deze anders niet meer mag worden afgenomen. Elke ochtend ren
ik naar de computer om te kijken of de kwaliteit al beter wordt. Soms lijkt er
verbetering te zijn, maar meestal blijven de cijfers in het rood staan.
Het liefst zou ik me willen
terugtrekken, geen telefoon meer willen opnemen, geen mail checken, geen blogs
schrijven en even met niemand iets te maken willen hebben. Maar het is
zomervakantie en dus hebben we veel gasten. Gasten die enthousiast van alles
willen weten over de koeien en de nieuwe melkrobot. Gelukkig willen ze ook
wandelen, kampvuurtjes maken en voor andere aangename afleiding zorgen.
Acceptatie
Ok, ik ben 40-plus. Herstellen gaat
minder snel dan voorheen en er bestaat meer in het leven dan baantjes trekken
in het zwembad. Mijn verwaarloosde gitaar krijgt weer de nodige aandacht, het
stapeltje ongelezen boeken begint te slinken en Rocco kan uiteindelijk foutloos
poëzie reciteren in de klas.
En een kleinere veestapel heeft ook zo
zijn voordelen: minder voeren maar vooral minder ligboxen schoon te maken en
minder mest te schuiven. En de melkrobot heeft ook voordelen. Af en toe kan ik een half uurtje later opstaan en fysiek is het dagelijkse werk veel lichter geworden.
Wanneer je in een dip zit kan het
alleen maar beter gaan zodat nu bijna vijf maanden later de melkkwaliteit weer beter
wordt, we weer dezelfde hoeveelheid koeien melken als een jaar geleden (na een
periode van heel veel afkalvingen) en ik langzaamaan weer baantjes trek in het
zwembad.
Het lijkt wel een oosterse wijsheid maar
na vijf maanden telkens weer te snel hopen op verbetering weet ik het zeker:
'De snelste weg naar herstel is geduld.'
