Zoals trouwe lezers van dit blog wel eens vernomen
hebben, is onze buurman sinds de zomer van 2009 geïnteresseerd in een deel van
het land dat wij in bezit hebben om daar een golfbaan aan te leggen. Na enkele
onderhandelingspauzes leken wij een half jaar geleden wederom tot een
definitief mondeling akkoord te zijn gekomen. Nog even de door ons zelf
opgestelde afspraken laten vertalen in een onleesbaar notariscontract en de zaak was
geregeld.
Althans dat dachten wij. Want eerst duurde het maanden
voordat de notaris ons halve A4-tje met afspraken had omgezet in een 15 pagina’s
tellend koopcontract en vervolgens veranderde de buurman regelmatig van
gedachten onder welke voorwaarden hij het land wilde kopen. Niet alleen de
notaris werd hier ongedurig van maar wij ook.
De afgelopen maanden begonnen we langzamerhand
te wennen dat ons toekomstige leven zou kunnen gaan veranderen. Een deel van
het geld dat we voor het land gaan krijgen, willen we namelijk besteden aan één van onze
grote dromen. Ik geef toe, tien jaar geleden zou ik hier niet van hebben
gedroomd maar tegenwoordig droom ik van een melkrobot.
Zo’n robot zal ons leven ingrijpend veranderen door het melken
lichter te maken en meer vrijheid te geven. De robot zal de zwiepende
koeienstaarten opvangen, heeft geen last van vaarzen die zich niet willen laten
melken en heeft ook geen moeite met poepspetters die op je kleren of nog erger
in je haren spatten. Maar het belangrijkste is dat zo’n robot op elk moment van
de dag de koeien kan melken. Ook wanneer je ’s avonds in het zwembad dobbert, of
wilt deelnemen aan verenigingsactiviteiten, Rocco wilt helpen met zijn huiswerk
of wilt uitslapen wanneer het nieuwjaarsdag is.
Het gekke is dat dit toekomstbeeld een soort vleugels
geeft waardoor ik met meer plezier dan voorheen ’s ochtends vroeg opsta om de
koeien te melken en te verzorgen en’s avonds met een gerust hart weer naar bed ga
om te dromen van de melkrobot. Het werk is niet veranderd maar toch is het nog leuker geworden. Alleen maar door de toekomst anders in te zien.
Helaas weet ik dat dit beeld ook zo kan veranderen. Eén
telefoontje van de persoonlijke assistente van de buurman of hij ons, wanneer
hij over een aantal dagen weer in het land is, kan spreken, kan ons in hevige
vertwijfeling brengen. Wat zou hij nu weer willen? Gaat zijn project nog wel
door en wil hij ons land nog steeds kopen? We bezoeken vaker dan we willen zijn
website om te checken of de golfbaan nog steeds wordt genoemd. Alsof dit virtuele
kan geruststellen.
We proberen het hoofd koel te houden door te realiseren
dat we geen invloed hebben op de beslissingen van onze buurman en zo focussen we ons op
het heden en zaken die we wel kunnen controleren. Ook realiseren we ons dat we
in het verleden een heel anders toekomstbeeld hadden en toen ook in staat waren
om elke ochtend vroeg op te staan.
Volgende week lijkt er een einde te komen aan alle onzekerheid. We hebben met beide partijen een afspraak bij de notaris om het voorlopig koopcontract
te ondertekenen. Tot die tijd nemen we de telefoon niet meer op en houden we er
rekening mee dat ons mooie toekomstbeeld in scherven kan vallen. Maar van die brokstukken
maken we vast weer iets moois. Een weblog over ons bedrijf bijvoorbeeld…
 |
| De toekomst: onze nieuwe jongveestal en Rocco... |