Elke gelijkenis met bestaande
personen, gebeurtenissen of krantenartikelen berust op louter toeval. (Echt
waar…)
Er was eens een
boerin die leefde op een lieflijk boerderijtje, ver weg op het platteland,
ergens in het midden van Frankrijk. Ze leefde een eenvoudig en vredig bestaan
totdat ze, na het doorvoeren van enkele bedrijfsverbeteringen, ’s avonds wat
vroeger klaar was met melken en het journaal kon zien. Ook had ze sinds een
tijdje een snelle internetverbinding via radiogolven zodat ze op elk moment van
de dag op de hoogte kon zijn van alles wat er gebeurde in de rest van de
wereld.
Over deze enorme
vooruitgang raakte ze in gesprek met haar Engelse buurman die net als zij
enkele jaren was geëmigreerd naar Frankrijk. Hij vertelde dat hij sinds hij in
Frankrijk woonde geen TV meer keek en geen kranten meer las en zich gelukkiger
voelde dan ooit.
De boerin dacht na en
liet al het nieuws van de afgelopen periode nog eens aan haar voorbij gaan. Dit
was inderdaad niet iets om vrolijk van te worden.
Haar vroegere
wielerheld met die eerlijke blauwe ogen bleek zich te vergrepen hebben aan doping.
Haar voorbeeld in doorzetten en afzien had haar en de rest van de wereld
bedrogen!?! In navolging van een andere wielerheld bekende deze tijdens een Tv-interview
onder andere gebruik te hebben gemaakt van bloeddoping die werd toegediend door
een Oostenrijkse arts. Dit stelde de boerin wel weer gerust want zij had
gelezen dat de bloedbank, bij welke deze arts de bloedzakjes van de wielrenners
in bewaring stelde, niet helemaal zuiver spel speelde.
Deze bloedbank
handelde, zoals de naam al doet vermoeden, in bloed. Bij een inval was gebleken
dat deze bank het mensenbloed verving voor het veel goedkopere paardenbloed waar
de Oostenrijkse arts niet van op de hoogte was. De zakjes bloed van de
wielrenners bleken vervolgens duur te worden doorverkocht aan ziekenhuizen voor
bloedtransfusies. Doodzieke mensen voelden zich plotsenling op onverklaarbare wijze veel
beter dan gebruikelijk na een transfusie.
Wat de frauduleuze
bloedbank echter weer niet wist was dat de leverancier van het paardenbloed hen
eigenlijk runderbloed leverde omdat de runderen al een tijdje voor menselijke
consumptie waren verdrongen door de overtollig verklaarde Roemeense paarden.
Maar dit terzijde. Een belangrijk gegeven is dat de wielrenner met die eerlijke
blauwe ogen uiteindelijk toch op eigen kracht al zijn mooie prestaties had
behaald.
Een hoogleraar in de sociale
psychologie zag hier een mooi bewijs in voor zijn onderzoek dat het
placebo-effect van bloeddoping niet moet worden onderschat. Eén voorbeeld was
natuurlijk niet genoeg dus verzon hij er nog wat zogenaamde dopingsgevallen bij
maar werd helaas ontmaskerd en werd uiteindelijk beschuldigd van
wetenschappelijk wangedrag. In een mooie autobiografie betuigde hij spijt en belichtte
hij vervolgens zijn fraude affaire en wat zijn drijfveren waren geweest.
De boerin was wel een
beetje teleurgesteld over alle schandalen in de media en ze verwonderde zich
over de wijze waarop tegenwoordig boete werd gedaan. Vroeger gebeurde dit in de
kerk maar tegenwoordig blijken boeken of veel bekeken televisieprogramma’s het beste
medium hiervoor te zijn. Wanneer je een hoge functie bekleed bij een grote
organisatie kwam je er nog het beste vanaf. Daar kreeg je zelfs bonussen voor
je wangedrag. Voorheen deed je boete in de kerk maar tegenwoordig leek je
beloond te worden voor de misleidingen die je had begaan.
Maar goed. Biechten
in of voor de kerk was natuurlijk ook wel een beetje passé. Want wie bekent er
nu nog schuld en doet er nu nog boete aan een criminele organisatie die boven
de wet staat, gefundeerd is op leugens en mentale intimidatie van een significant
deel van de wereldbevolking? Gelukkig had het hoofd van deze organisatie
besloten zijn mijter, jurk en stok erbij neer te leggen. De boerin had ergens
gelezen dat de dreiging van een mogelijke arrestatie van dit hoofd als gevolg
van het lekken van vertrouwelijke documenten, onder andere over de geheimen van
de Vaticaanbank als bewaarplaats van allerlei duistere tegoeden, door zijn
butler hem teveel was geworden.
Maar gelukkig kwam
alles goed. De kardinalen gingen in het laatste eeuwige conclaaf om een
opvolger aan te wijzen. Journalisten zagen jarenlang vuurwerk uit de schoorstenen
komen van het Vaticaan omdat het voor de kardinalen onmogelijk was om tot overeenstemming
te komen. Met name over wat de toekomstige Paus in de doofpot moest houden en
wat bekend kon worden gemaakt en kon worden afgekocht zorgde voor eeuwige
hoofdbrekens.
In het begin van deze
periode waren de mensen nog een beetje onrustig en stuurloos maar langzaam aan kregen
ze weer vat op hun leven: Bij gebrek aan beter begonnen ze eindelijk weer in
zichzelf te geloven en in elkaar. En ze leefden een nog lang, eerlijk en
gelukkig leven.
