Wanneer ik de sociale media volg of reclames
zie op de televisie vraag ik me wel eens af of het allemaal waar is wat ik zie
en de werkelijkheid er nog toe doet. Zo las ik laatst een artikel waarin werd
beweerd dat we steeds meer in een schijnwereld leven. Een wereld die volgens deze
deskundige ook wel hyperrealiteit wordt genoemd. Een gecreëerde realiteit
waarbij (echte) beelden de werkelijkheid langzaam vervangen en waarin alles
wordt vergroot.
Zo zie ik bijvoorbeeld op facebook iedereen
ontzettend gelukkig zijn, fantastische vakanties hebben, de leukste concerten
bijwonen, interessante karateseminars volgen, zonder moeite bijna dagelijks vele kilometers hardlopen of fietsen of
de dag beginnen met een heerlijk healthy ontbijt bestaand uit vogelzaad en
bosbessen. Reclames doen me geloven dat mijn tanden echt weer wit kunnen worden
gepoetst, dat stofzuigers van een bepaald merk van deze rotklus een stoer feest
maken en dat je door het dragen van maandverband tijdens deze (kut)periode met
gemak kunt bergbeklimmen, surfen of nachten kan doordansen.
Mijn werkelijk is in elk geval anders. Ik
baal regelmatig van het weer of humeur van mijn partner, vind met moeite tijd
om een rondje te fietsen of baantjes te trekken in het zwembad waarbij ik me dan
gewoon kapot zweet en afzie, heb sinds dat ik in Frankrijk woon geen ‘echte’
vakanties meer gehad en eet ik elke ochtend een soepkom met normale muesli en doodgewone
yoghurt omdat ik anders ’s middags flauwval.
Soms laat ik me natuurlijk wel eens
verleiden door wat ik door de media voorgespiegeld krijg. Zo staat mijn
badkamer vol met aangebroken cool white, diamant briljant en blancheur
tandpastatubes, staat er ergens in huis een werkloze stofzuiger, heb ik ook wel
eens zonder succes een spiegel opgehangen met superlijm en heb ik ooit eens met
een, door een slow juicer geperste, groentesap van selderij, gember en spinazie
de dag geprobeerd te beginnen. Dromend van een mooi en soepel lichaam van een
dertig jarige begon ik die dag waarna ik, na een paar uur buiten werken in een
druilerige motregen en de modder, uitgeput op de bank neerstortte en snel een
chocoladereep, en ik geloof ook nog een zak chips, naar binnen werkte om weer
op krachten te komen.
Ik ben met mijn saaie en weinig
fotogenieke leven natuurlijk gewoon jaloers op al die mensen die het leven mooi
weten te maken in de (sociale) media en probeer me daarom zelf wijs te maken
dat ik een echt authentiek leven leid dat niet vast te leggen valt op welk
medium dan ook. Alhoewel…
Afgelopen zaterdagmiddag ontdekten we
dat er in een weitje, een paar kilometer van onze boerderij, een vaars
onverwacht een kalfje had gekregen. Omdat het belangrijk is dat zo’n pas afgekalfde
vaars direct wordt gemolken, moesten deze vaars en het kalfje zo snel mogelijk naar
de boerderij worden gebracht. Normaal gesproken halen we dan een veewagen op
bij de buurman en trekken we een dagdeel uit om het vee te verplaatsen. Maar in
dit geval was daar geen tijd voor. De snelste oplossing was de vaars via een
onverhard binnendoor weggetje naar de stal te brengen.
Met gevaar voor eigen leven, want in de
weide van de vaars loopt ook een stier, haalden we het kalfje uit de wei, dreven
we de vaars naar de hoek van de wei, knipten we een stroomdraad door en leidden
we de vaars naar het onverharde weggetje. Vervolgens moest de wei weer
zorgvuldig worden afgesloten en kon de tocht naar huis beginnen. Het weggetje
bood allerlei onsnappingen naar gestoppelde maisvelden, pas ingezaaide
grasvelden, ondoordringbare bosjes en een ander weiland dat nog open stond. De
vaars maakte daar natuurlijk gretig gebruik van. Maar gelukkig wisten we telkens
de vaars weer naar het weggetje te leidden totdat ook de vaars genoeg had van
deze uitspattingen en de weg naar huis toch wel de gemakkelijkste vond.
Ik volgde de optocht van vader, zoon en
vaars in ons bedrijfsautootje, met de ene hond op schoot, de andere op de
bijrijdersstoel en een blèrend kalfje achterin. Toen vervolgens plotseling de
avondzon doorbrak dat oogverblindend werd gefilterd door het herfstige bladerdek
van de bomen, vroeg ik me af: Is dit een hyperrealistische droom of
werkelijkheid?
