Tijdens de koudegolf waren Guus en ik te druk met het redden van de koeien en het bedrijf en hadden daardoor geen tijd om na te denken over de zin en bedoeling van hetgeen we doorstonden. Maar toen de dooi inzette en we langzaam weer overgingen op het leven van alle dag, begon ik de afgelopen periode te overpeinzen en af te vragen wat de zin was van dit alles.
Twee weken ploeteren om gewoon weer over te gaan op de waan van alle dag? Ik bedoel: de melkprijs van de maand februari zal echt niet hoger zijn dan anders en niemand zal langskomen om ons een Mestschuifkruisje op te spelden als waardering voor onze verrichtingen.
Nee, hier moest op een andere manier iets positiefs uit te halen zijn. En dan doel ik niet op de praktische dingen zoals het verbeteren van de mestafvoer en het vorstvrij aanleggen van de watervoorzieningen. Of dat ik heb geleerd dat koeien op een dag wel heel veel water drinken en enorme hoeveelheden koeienvlaaien kunnen produceren.
Af en toe had ik natuurlijk enorme spijt van mijn keuze een boerin te willen zijn in het ijzige Frankrijk. Het werken van 9 tot 5 in een verwarmd kantoorpand met uitzicht op de bevroren Delftse grachten leek opeens weer enorm aantrekkelijk. Maar goed, het is natuurlijk niet terecht te verwachten dat wanneer je voor iets hebt gekozen dat het onverwachte niet plaats mag hebben. De situatie waarin ik terecht was gekomen was geen keuze maar de keuze voor de houding die ik in deze situatie aannam wel. Niet mopperen en twijfelen dus, maar handen uit de mouwen en constructieve oplossingen bedenken.
Ook heb ik geleerd dat comfort een relatief begrip is en het soort geluk wat je daarmee ondervindt dus ook. Tijdens de vorstperiode leek het gewoon kunnen starten van een trekker opeens erg bijzonder. Iets wat twee weken later weer heel normaal is. Even een half uurtje rust was enorm genieten. Nu is een half uurtje veel te kort. Het zoeken naar het geluk van comfort en plezier is vanaf een bepaalde grens relatief en daardoor slechts vluchtig en onverzadigbaar.
Een nog betere kijk op de zaak gaf onderstaand filmpje waar een viendin mij op wees. Het gaat over een zestig jarige dame (Diana Nyad) die iets wil doen met het gepensioneerde leven dat haar nog staat te wachten. Ze besluit een vroegere droom te realiseren en zich voor te bereiden op een zwemtocht van Florida naar Cuba (70 mile en 100 uur zwemmen). Iets wat nog geen mens ooit is gelukt. Na een lange en degelijke voorbereiding mislukt helaas de poging. Na 50 uur zwemmen wordt ze voor een tweede keer aangevallen door een Portugees oorlogsschip en moet ze de poging staken.
De dame in kwestie weet het verhaal enorm boeiend te vertellen. De energie spat van haar af en ze weet te overtuigen dat ze ondanks de mislukte poging absoluut geen spijt heeft van haar onderneming. Ze heeft de meest intense periode van haar leven meegemaakt en kan zichzelf recht in de ogen kijken dat ze alles heeft geprobeerd om haar doel te bereiken. Anders gezegd: de wegen zijn belangrijker dan het doel. Het doel is slechts een moment. (ook een leidraad in de martiale kunsten overigens)
Twee weken ploeteren om gewoon weer over te gaan op de waan van alle dag? Ik bedoel: de melkprijs van de maand februari zal echt niet hoger zijn dan anders en niemand zal langskomen om ons een Mestschuifkruisje op te spelden als waardering voor onze verrichtingen.
Nee, hier moest op een andere manier iets positiefs uit te halen zijn. En dan doel ik niet op de praktische dingen zoals het verbeteren van de mestafvoer en het vorstvrij aanleggen van de watervoorzieningen. Of dat ik heb geleerd dat koeien op een dag wel heel veel water drinken en enorme hoeveelheden koeienvlaaien kunnen produceren.
Af en toe had ik natuurlijk enorme spijt van mijn keuze een boerin te willen zijn in het ijzige Frankrijk. Het werken van 9 tot 5 in een verwarmd kantoorpand met uitzicht op de bevroren Delftse grachten leek opeens weer enorm aantrekkelijk. Maar goed, het is natuurlijk niet terecht te verwachten dat wanneer je voor iets hebt gekozen dat het onverwachte niet plaats mag hebben. De situatie waarin ik terecht was gekomen was geen keuze maar de keuze voor de houding die ik in deze situatie aannam wel. Niet mopperen en twijfelen dus, maar handen uit de mouwen en constructieve oplossingen bedenken.
Ook heb ik geleerd dat comfort een relatief begrip is en het soort geluk wat je daarmee ondervindt dus ook. Tijdens de vorstperiode leek het gewoon kunnen starten van een trekker opeens erg bijzonder. Iets wat twee weken later weer heel normaal is. Even een half uurtje rust was enorm genieten. Nu is een half uurtje veel te kort. Het zoeken naar het geluk van comfort en plezier is vanaf een bepaalde grens relatief en daardoor slechts vluchtig en onverzadigbaar.
Een nog betere kijk op de zaak gaf onderstaand filmpje waar een viendin mij op wees. Het gaat over een zestig jarige dame (Diana Nyad) die iets wil doen met het gepensioneerde leven dat haar nog staat te wachten. Ze besluit een vroegere droom te realiseren en zich voor te bereiden op een zwemtocht van Florida naar Cuba (70 mile en 100 uur zwemmen). Iets wat nog geen mens ooit is gelukt. Na een lange en degelijke voorbereiding mislukt helaas de poging. Na 50 uur zwemmen wordt ze voor een tweede keer aangevallen door een Portugees oorlogsschip en moet ze de poging staken.
De dame in kwestie weet het verhaal enorm boeiend te vertellen. De energie spat van haar af en ze weet te overtuigen dat ze ondanks de mislukte poging absoluut geen spijt heeft van haar onderneming. Ze heeft de meest intense periode van haar leven meegemaakt en kan zichzelf recht in de ogen kijken dat ze alles heeft geprobeerd om haar doel te bereiken. Anders gezegd: de wegen zijn belangrijker dan het doel. Het doel is slechts een moment. (ook een leidraad in de martiale kunsten overigens)
Ook zette het filmpje mij op een andere manier aan het denken: het lijkt wel alsof hoe nuttelozer je onderneming is hoe meer waardering je van de buitenwereld krijgt. Denk bijvoorbeeld aan mensen die solozeiltochten rond de wereld maken, hoge bergen beklimmen, goed kunnen voetballen of tennissen. Allemaal mensen die zinloze dingen doen maar erg gewaardeerd worden.
Het omgekeerde zal daarom vast en zeker ook waar zijn. Daarom denk ik dat gezien de waardering die wij krijgen voor afgelopen periode (dezelfde melkprijs, geen Mestschuifkruisje), het koste wat het kost koeien willen melken wel heel zinvol moet zijn.
Ook schijnt het dat wanneer je iets heel zinvols doet daar erg gelukkig van wordt. Mensen worden het meest gelukkig van dingen doen die verder reiken dan henzelf (bijvoorbeeld het voeden van de wereld, leefbaar houden van het franse platteland) en boven henzelf uitstijgen.
En daarom zijn volgens mij koeien heilig voor boeren en zijn zij zulke gelukkige mensen.
Het omgekeerde zal daarom vast en zeker ook waar zijn. Daarom denk ik dat gezien de waardering die wij krijgen voor afgelopen periode (dezelfde melkprijs, geen Mestschuifkruisje), het koste wat het kost koeien willen melken wel heel zinvol moet zijn.
Ook schijnt het dat wanneer je iets heel zinvols doet daar erg gelukkig van wordt. Mensen worden het meest gelukkig van dingen doen die verder reiken dan henzelf (bijvoorbeeld het voeden van de wereld, leefbaar houden van het franse platteland) en boven henzelf uitstijgen.
En daarom zijn volgens mij koeien heilig voor boeren en zijn zij zulke gelukkige mensen.
 |
| Closie - voorbeeld van een heilige koe |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten