Passer le temps

Sinds een paar weken doet Rocco mee met het project 'passeport sportif'. Kinderen kunnen dan gratis een half jaar lang kennis maken met een door hun gekozen sport. Judo bijvoorbeeld.

Omdat de judotrainers altijd drukker waren met het tot de orde roepen van de toekijkende ouders dan de kinderen, mogen ouders tegenwoordig niet meer aanwezig zijn bij de trainingen van hun kroost. En daar de sporthal niet bij ons om de hoek ligt, ben ik elke vrijdagmiddag gedwongen even een uurtje niets te doen.

Niets? Tijdens deze verloren uurtjes zou ik toch ook een avontuurtje kunnen beginnen met die leuke vader van dat jongetje met die mooie bruine ogen? Uit het kamermeisjes-verhaal van Dominique Strauss Kahn heb ik begrepen dat Fransen wel van een avontuurtje houden. Op de beelden die op TV zag, bleek de vrouw van DSK geen problemen te hebben met het gedrag van haar man. Toen ik Fransen peilde over deze affaire was het antwoord dat gedwongen sex zeker taboe is maar verder het leven toch echt één groot avontuur is. OK, ik ben bereid ver te gaan met integreren: slak eten, France Telecom bellen, met cheques betalen en zelfs andouillette proeven maar wanneer het avontuurtjes betreft, blijf ik toch liever een burgerlijke Hollandaise. En zo breng ik de verloren uurtjes door in de auto op de meest desolate parkeerplaats van Frankrijk.

Dat valt niet mee als speed-boerin. Voorheen had ik altijd een vrij relaxed beeld van een melkveehouderij. Samen met de honden en zoon genieten van de opkomende zon tijdens het opdrijven van de koeien, even koeknuffelen tijdens het melken, uitgebreid ontbijten, beesten voeren, warme lunch met siesta, ambachtelijke onderhoudsklusjes, weer melken en daarna met een kaasje en wijntje in de hand genieten van de invallende nacht. Niets is minder waar.
 

koeien halen met Rocco

Het rustieke rustige leven van een melkveehouder is alleen iets wat enkel bestaat in de gedachten van de mens en in de reclameboodschappen op televisie en magazines. In werkelijkheid heeft een melkveehouder een overbeladen dagprogramma met dagelijks terugkerende arbeid (melken, voeren) en veel voorziene en onvoorziene werkzaamheden (landwerk, afkalvingen, zieke koeien, kapotte machines...).

Wanneer er dan zoveel is te doen, valt het niet mee wanneer je dan even verplicht een uurtje moet wachten. Ik besluit daarom mijn tijd efficiënt te besteden en op de meest inspiratieloze plek die je maar kunt bedenken een blog te schrijven over mijn verwondering over de drukte van de mens en hoe het eigenlijk zover heeft kunnen komen: in honderd jaar tijd hebben de technologische ontwikkelingen ervoor gezorgd dat we met minder mankracht meer produceren dan ooit, heeft de snelheid van transport en communicatie min of meer zijn limiet bereikt en is onze levensverwachting met 25 jaar toegenomen. We zouden tijd over moeten houden maar hebben het drukker dan ooit.

Een andere paradox is dat de technologische versnelling een fysieke stilstand teweeg heeft gebracht. Via een schermpje kunnen we de hele wereld afreizen en spullen bestellen waarvoor we geen tijd hebben het te consumeren. We produceren en kopen dingen sneller dan dat we ze kunnen consumeren. Wie heeft er geen ongelezen boek op de stapel liggen, een mooi T-shirt dat niet meer wordt gedragen omdat het uit de mode is, een apparaat dat het eigenlijk nog heel goed doet maar is vervangen door één met betere opties?

Er wordt wel eens gezegd dat onze gejaagdheid voortkomt door een veranderende beleving van de tijd. Vroeger werd voornamelijk geleefd met het ritme van de seizoenen en de cyclus van leven, dood en wedergeboorte. De tijd werd als het ware continu ververst. Later werd deze beleving lineair, het leven eindig en ging men geloven dat het bestaan na de dood hemels zou zijn. Maar toen dit hemelse bestaan in twijfel werd getrokken, gingen we elkaar wijs maken dat al het mooie nu moet gebeuren. We kregen besef dat de tijd afneemt en dat we zoveel mogelijk moeten beleven in de korte tijd die ons nog rest.

Via reclameboodschappen worden we verleid met alle mogelijkheden hoe we deze tijd optimaal kunnen vullen en zijn we verplicht keuzes te maken. Dit leidt weer tot keuzestress en een onbevredigend gevoel. Achteraf blijkt die andere keuze toch vaak zoveel beter. Een verkeerde keuze waar jezelf nog verantwoordelijk bent ook.

Er zijn verschillende oplossingen om de tijd geen vat op je te laten krijgen. Bijvoorbeeld door te leren op een beter manier keuzes te maken of je verwachtingen van het leven in het hier en nu bij te stellen. Het laatste kan bijvoorbeeld door of weer in een hemels bestaan te gaan geloven of meer aandacht te hebben voor het hier en nu (onthaasten) of door je afschermen van alle verleidingen.

Het eerste is voor mij geen optie maar in het tweede kan ik me wel vinden. In Frankrijk ben ik dan gelukkig op de goede plek. Ook Fransen zijn dol op dingen die langzaam gaan. Dan doel ik natuurlijk niet op de lange leveringstijd van onze nieuwe trekker of de ambtelijke molen waardoor de bouw van de nieuwe jongveestal zes maanden vertraging heeft opgelopen. Nee dan bedoel ik de tijd die Fransen nemen om te eten. Waar ik in Nederland collega’s had die tussen de middag achter de computer snel een boterhammetje weg werkten, is dat in Frankrijk taboe. ‘s Middags wordt tussen twaalf en twee uitgebreid geluncht. Het liefst in een restaurant, ver weg van je werkplek. Niemand is dan aan het werk, behalve dan de callcenters die je van alles willen verkopen wat je niet nodig hebt.
 

nieuwe jongveestal

En wanneer je denkt dat twee uur voor een maaltijd veel is, dan moet je eens een avond diner meemaken. Slowfood in het extreme. Oesters, slakken, ham die een jaar heeft gehangen, kaasjes die minimaal negen maanden hebben gerijpt... Wanneer je geluk hebt krijg je je eerste amuse rond negen uur opgediend en het dessert rond één uur in de ochtend. Wat lange zorg en liefde is bereid, moet ook zo langzaam mogelijk en met veel aandacht worden genuttigd. Wanneer het eten zoveel tijd in beslag neemt is het daarom geen wonder dat Fransen maar 35 uur per week kunnen werken.

Een andere manier om te onthaasten, is jezelf af te schermen van de verleidingen waarvan we van elkaar vinden hoe we ons geld en onze tijd moeten besteden. In een grote stad valt dat niet mee. Een paar maanden geleden waren wij voor een paar dagen in Parijs en na afloop had ik het idee drie dagen in een enorme reclame galerij te hebben doorgebracht. Ik kreeg zelfs een enorme behoefte aan spullen die op een boerderij niet echt praktisch zijn: suede laarzen met hoge hakken, een leuk handtasje, een hippe koptelefoon, een iphone en een retro-scooter voor naar het werk. En omdat we maar drie dagen in Parijs waren heb ik maar geen concertkaartje gekocht voor het optreden van de Red Hot Chili Peppers in augustus, geen culturele sportieve fietsvakantie geboekt over de Chineese muur en me niet ingeschreven voor die spirituele masterclass fly-yoga.
 

Paris 2012

Op het platteland is het gelukkig geen probleem jezelf af te schermen van de (tijdrovende) verleidingen van het bestaan en zo te onthaasten. Er is hier wat dat betreft niets. Alleen een zee van rust en groen. Je moet alleen geen 70 koeien willen melken...

Voor meer tips over onthaasten, zie: http://www.onthaasting.nl/

zee van groen en rust hier om de hoek waar geen koeien grazen op het moment