Vakantie op het authentieke Franse platteland

Toen ik nog in Nederland woonde, was ik regelmatig op zoek naar wat we dit jaar weer eens zouden gaan doen met vakantie: een zesdaagse voettocht naar de top van de Kilimanjaro gevolgd door een vijfdaagse wildsafari in het Serengeti park, een stedentrip naar New York, mountainbiken van Vancouver naar Calgary, een kitesurfstage in Vuerteventura of gewoon fietsen over de Pyreneeën. Om tot rust te komen was er blijkbaar veel activiteit nodig.

De laatste fietsvakantie (Spaanse Pyreneeen 2003)

Tegenwoordig houd ik me met deze vakantievragen niet meer bezig. Wellicht omdat het werken op de boerderij mij voldoende beweging in de buitenlucht geeft of omdat ik na al die reizen eindelijk ben thuisgekomen of misschien wel omdat het erg lastig is onze koeien voor langere tijd aan iemand anders over te laten of gewoon omdat ik als Nederlander in Frankrijk toch nog steeds een beetje het gevoel heb dat ik hier op vakantie ben. Volgens onze nieuwe buurman wonen we namelijk in het laatste stukje authentieke Frankrijk dat er nog over is in Europa. Waar landen steeds meer in een identiteitscrisis raken door de globalisering en het oprukken van mondiale bedrijven als McDonald’s, Unilever, Microsoft, Apple en Ikea, heeft onze nieuwe buurman toch nog een stukje ongerept Frankrijk ontdekt.

Sinds een jaar heeft het kasteel waar we naast wonen weer een nieuwe eigenaar die in het Chateau en zijn omgeving allerlei mogelijkheden ziet om rijk te worden. Hij heeft een super-de-luxe vakantiepark voor ogen, bedoeld voor welgestelde gezinnen die boven het modale Centerparks vakantiegevoel willen uitstijgen. Een vakantiepark met voorzieningen als een luxe world-class-spa waar je je lekker kunt laten verwennen, een zwemparadijs en avonturenzone voor de kinderen, een manege voor de dames en natuurlijk een golfbaan met 18 holes.

Om zijn droom werkelijkheid te maken heeft de buurman investeerders nodig. (Uit betrouwbare bron weet ik namelijk dat het steeds lastiger wordt om voor de gewenste golfbaan de laatste 40 hectare land te kopen van de boer en boerin die naast hem wonen). Hij lokt zijn investeerders met onwaarschijnlijke rendementen na aankoop van een vakantieappartement (ook voor een onwaarschijnlijk hoge aanschafprijs) maar ook met idyllische beschrijvingen van de omgeving waarin het park zal liggen. Wanneer het het even niet meer zie zitten, lees ik dan ook graag zijn website om weer goede zin te krijgen:

'Springs, streams, rivers and lakes dot the local landscape, intermingling with picturesque villages, bustling French towns and a plethora of historic châteaux for visitors to enjoy. Wildlife is abundant and you are sure to catch sight of the area’s population of deer, birds of prey, butterflies, wild boar, coypu and more'.

Na het lezen van deze zin, krijg ik altijd weer blosjes op mijn wangen. In zo’n omgeving wonen wij! En dan is hij nog vergeten te vermelden dat het landschap wordt gesierd met strootouwtjes waarmee de authentieke boeren het laatste beetje echte Frankrijk bij elkaar houden en wordt omlijst met gebouwen en machines in verschillend stadium van verval. ‘s Zomers worden deze beelden ondersteund met het snorrende geluid van zitmaaiers en ’s winters met het knetterende geluid van motorzagen. Je bent namelijk pas een echte Fransman wanneer het gazon rondom je huis strak is geschoren en is afgezet met stapels gekloofd en gezaagd brandhout voor de winter.

Bosjes strootouw die het laaste beetje echte Frankrijk bij elkaar houden

Graag droom ik met onze buurman mee. Over de melkrobot die we kunnen aanschaffen na verkoop van wat land voor zijn gewenste golfterrein en alle tijd die ik dan ga overhouden. Bijvoorbeeld om toeristische activiteiten te ontplooien. Dat zal niet makkelijk zijn want de toerist die in exotische oorden vakantiehuisjes koopt, schijnen volgens een marketing algoritme van Facebook, ook geïnteresseerd te zijn in het verzamelen van gedroogde mummiehoofdjes. Die toeristen kan je vast niet blij maken met een ritje op de rug van een Shetlandpony of een kijkje in een merkwaardig riekende melkstal met zwartbonte koeien.

Nee, voor deze toeristen moet een bijzonder Frans authentiek activiteitenprogramma worden bedacht. Met onderdelen als:

- Een strootouwknoop workshop waarbij onder leiding van een authentieke Franse boer wordt geleerd hoe je aan de Franse logica een touw kunt vastknopen;

- Een zitmaaier rally. Gehouden op het golfterrein van onze buurman;

- Een motorzaag atelier waarbij een boer, die net met pensioen is gegaan en zijn land heeft verkocht, vlak voor de overdracht van zijn land laat zien hoe je eeuwen oude eiken en kastanjebomen omzaagt;

- Een taalseminar waarbij één van de opdrachten is: Bel France Telecom met de vraag of de internetverbinding, die privé wordt betaald, maar tot stand wordt gebracht via een telefoonverbinding met een professioneel abonnement, kan worden gerepareerd. Geeft niet wanneer je Franse taal nog niet helemaal beheerst. Je wordt alleen maar doorverbonden en telkens gevraagd je naam te spellen en je abonneenummer door te geven;

- En tot slot een wilde paddenstoelensafari. Hierbij wordt, uit veiligheidsoverwegingen, door een niet-chauvinistische chef-kok uitgelegd welke paddenstoelen in de omgeving eetbaar zijn en zijn te verwerken tot hemelse recepten.

Wordt vast een groot succes, denk ik. Maar we zullen moeten wachten totdat onze buurman genoeg investeerders heeft gevonden. Tot die tijd aanschouw ik tijdens mijn theepauze de sporadische toeristen die langskomen en overnachten in het Chateau dat sinds kort weer is geopend als hotel.

Chateau de la Cazine, sinds kort niet meer in een stadium van verval maar mooi gerenoveerd

De Hollandse wandelaars zijn direct te herkennen aan hun outdoorkleding waarmee je elk weertype kunt doorstaan (met minimaal vier laagjes superweefsel en alles valt eenvoudig af te risten) en het schoeisel waarmee je ook zo de Mount Everest kunt op wandelen. In een zo snel mogelijke tijd willen ze de route bewandeld hebben en doelgericht zijn ze op zoek naar de bewijzering die vaak te wensen over laat. Met regelmaat wordt hier dan ook hevig over geklaagd.

Geheel in tegenstelling met de Franse toeristen afkomstig uit de stad. Vaak een koppeltje van een wat oudere man gekleed in een los overhemd, een wijde zomerbroek en afgesleten gympies en daarnaast een wat jongere dame gekleed in een zomerjurkje met daaronder pumps met een licht hakje. De mooiste avonturen beleef je immers op het Franse platteland. Flanerend volgt dit stel de landweggetjes en de bospaadjes. Filosoferend over de zin van het leven en genietend van elkaar en de mooie omgeving. Dat de bewijzering hen doet verdwalen, maakt niet uit. Ze zijn op weg geholpen en daar gaat het om: De wegen zijn belangrijker dan het doel.

Maar het aandoenlijkste zijn wel de Engelse toeristen. Omdat zij alleen wandelen wanneer ze achter een golfbal kunnen aanlopen en de golfbaan nog niet is aangelegd, huren zij maar mountainbikes om de omgeving te verkennen. Vervelend is dat hen nooit wordt uitgelegd hoe het zadel hoger kan. Maar de pijn in rug en knieën die zo’n fietstocht oplevert, weegt vast niet op tegen de brandende pijn, veroorzaakt door de uren Franse zon die op de melkwitte huid van de Engelsman heeft geschenen. Met mededogen kijk ik toe hoe de fietsers tegen de helling op weer terug naar het Chateau fietsen: het gebruik van de 23 versnellingen is hen blijkbaar ook achter gehouden. De Engelse toerist lijdt, dat is duidelijk.

Om aan dit lijden een einde te maken wordt het daarom hoog tijd dat de plannen van onze buurman werkelijkheid worden en dat die golfbaan er eindelijk eens komt. Dus mocht je na het lezen van dit stukje de Engelse toerist uit zijn lijden willen verlossen of zijn geïnteresseerd in een vakantie (appartement) op het authentieke Franse platteland, wil ik jullie aanbevelen onderstaande links eens te bekijken:

http://www.bandbw.co.uk/properties/chateau-de-la-cazine/index.html

http://www.chateaudelacazine.fr/