De boer en de projektontwikkelaar

Er waren eens een boer en een boerin. Ze woonden op een liefelijk boerderijtje ergens in het midden van Frankrijk. Acht jaar lang hadden ze heel hard gewerkt om een balans te vinden die ze sinds kort hadden gevonden. Ze moesten natuurlijk elke dag de koeien melken en verzorgen en het land bewerken maar hadden tegenwoordig gelukkig ook tijd om te genieten van de betoverende omgeving en tijd voor ontspanning. Zoals spelen met hun zoontje, dollen met de honden of hangen in de hangmat. Daarnaast fietste de boer graag met de buurmannen door de bosrijke omgeving, rommelde de boerin graag in de moestuin, schreef ze graag wat van zich af en wanneer er vrienden of familie op bezoek kwamen, hadden ze genoeg tijd voor een barbecue of een mooie avondwandeling. 

Natuurlijk, er waren nog wel dingen te verbeteren maar de drukke periode van projecten opzetten en uitvoeren om de werkomstandigheden op de boerderij verbeteren behoorden tot het verleden. Totdat op een mooie zonnige lentemiddag er een projectontwikkelaar het erf opreed met een luxe Jaguar. Hij had zojuist het kasteel gekocht dat naast de boerderij lag en wilde nu ook al het land dat om het kasteel heen lag kopen. Hij had een vakantiepark voor de Engelse upperclass in gedachten. En een golfbaan, gepland op een groot deel van het vruchtbare land van de boer en boerin, mocht in die plannen niet ontbreken. Hij bood wel twee keer het bedrag dat de boer en de boerin voor het mooie stuk land hadden betaald.

De boer en boerin maakten een berekening en vertelden de projectontwikkelaar dat dit voorstel niet voldoende was. Ze droomden al jaren van een melkrobot en moesten daarnaast bij verkoop van hun land weer elders land aankopen om voldoende voer te kunnen verbouwen voor de koeien. Ook zouden ze extra inspanningen moeten leveren om dit nieuwe verder weg gelegen land te kunnen bewerken. Het leek hen niet meer dan redelijk dat deze kosten op zijn minst worden zouden worden gecompenseerd bij verkoop van een groot deel van hun dierbare land.

De projectontwikkelaar gaf niet op. Hij probeerde de boer en de boerin er te van overtuigen dat zijn voorstel echt héél aantrekkelijk was. Het geld dat ze zouden overhouden bij zijn voorstel, konden ze immers investeren in een mooi boerderijwinkeltje. Met koeien melken is al jaren nauwelijks geld te verdienen wist hij. Dat is echt passé. Nee, tegenwoordig lag de toekomst in het verkopen van streekproducten. De rijke toeristen, die zijn luxe vakantiepark zouden trekken, zouden hier zeker meer dan ongewone belangstelling voor hebben. Wanneer dit winkeltje dan goed zou lopen, konden we deze activiteit gaan uitbreiden met rondleidingen op de boerderij en bijvoorbeeld een kaasproeverij. En wanneer we het handig zouden aanpakken, lag het opzetten van een hele keten van boerderijwinkels over heel Frankrijk, of misschien wel over heel de wereld, in het verschiet. De volgende stap was het opzetten van een boerderijwebwinkel waar mensen over de hele wereld streekproducten aan het andere einde van de wereld konden kopen. Met hard en slim werken zouden we met de keten een beursgang kunnen maken en hartstikke rijk kunnen worden.

De boer en de boerin hadden aandachtig geluisterd en vroegen aan de projectontwikkelaar in te schatten hoe lang het opzetten van een dergelijke onderneming volgens hem zou duren. De projectontwikkelaar dacht aan zo'n 15 of 20 jaar. Dat leek lang maar ze zouden bij verkoop van de aandelen van hun bedrijf dan zoveel geld cashen dat ze vervroegd met pensioen zouden kunnen. Net zoals hij dat van plan was.

De boer en boerin waren vervolgens nieuwsgierig wat de projectontwikkelaar dan zou gaan doen wanneer hij met pensioen ging en vroegen hem naar zijn plannen. Nou, vertelde hij, dan ben ik van plan ergens in het midden van Frankrijk een boerderijtje te kopen. Om een ritme te houden koop ik dan wat koeien om dagelijks voor te zorgen, leg ik een moestuin aan en de rest van de tijd wil ik genieten van het Franse platteland, spelen met mijn kinderen, dollen met de honden, fietsen in de bossen, een boek schrijven over succesvol ondernemen en lekker eten met vrienden en familie.

De boer en de boerin gaven elkaar een knipoog, gaven de projectontwikkelaar vriendelijk een hand en zeiden nog eens te willen nadenken over hetgeen hij hen had voorgesteld op deze mooie zonnige middag.

Wat is de waarde van land dat niet te koop is?

Dit verhaal is een bewerking van ‘de visserman en de koopman’, hetgeen wij de afgelopen jaren hebben meegemaakt met zakenmannen, makelaars, erfgenamen en projectontwikkelaars en wat fantasie van de schrijver van dit blog.

In werkelijkheid slaat de balans van de boer en de boerin af en toe nog door naar de verkeerde kant en waren wij een half jaar geleden, na lange onderhandelingen, tot een akkoord gekomen met de projectontwikkelaar. De transactie van het land zou in twee fases plaats vinden. Eerst zou een klein deel land worden verkocht en in een tweede fase zou een wat groter deel worden overgedragen. De eerste fase is doorgegaan maar om onduidelijke redenen besloot de projectontwikkelaar zich, een week voor het ondertekenen van het koopcontract voor de tweede fase, terug te trekken. Na een lange koude en barre winter reed vorige week op een mooie zonnige lentemiddag de projectontwikkelaar weer bij ons het erf op met de vraag of wij nog open stonden voor het afhandelen van de tweede fase. Wij verwachten wederom een lange en hete zomer…